Ο Άγιος Αθανάσιος-Συμεών- Γεώργιος Καρσλίδης και όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου.
Μικρός έχασε τους γονείς του και σε ηλικία των επτά ετών έζησε την πρώτη εξορία φτάνοντας στην Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ταξίδεψε με ένα δώρο στον κόρφο του, το οποίο όρισε τελικά την μεγάλη αγάπη του στην Παναγία. Ήταν μια μικρή εικόνα της Θεομήτορος και όπως συνήθιζε να την αποκαλεί στις προσευχές του. Το δώρο του το έδωσε η μητέρα του. Ο τότε βαπτισμένος με το όνομα Αθανάσιος νεαρός έφτασε τελικά στην Τιφλίδα της Γεωργίας και όπου τον άφησε σε ένα μοναστήρι ο παππούς του. Εκεί με την Ευλογία του Κυρίου και την αγάπη της Παναγίας μας ο νεαρός τότε Αθανάσιος έμαθε να μαγειρεύει, να ράβει και να υφαίνει.
Στο μοναστήρι άρχισε τις πρώτες ασκήσεις και πνευματικούς αγώνες με ΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ της διδασκαλίας της Κλίμακας που είναι η νηστεία και η προσευχή. Τα δύο αυτά όπλα του τα δίδαξε ο ηγούμενος της μονής και πνευματικός του που έφερε το όνομα Γεώργιος επίσης και ήταν αυτός που τον ώθησε στις ασκήσεις ΠΛΗΡΟΥΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ σαράντα ημερών κατά πως ασκούνται ΟΛΟΙ οι ασκητές της ερήμου κατά πως λέγονται οι μοναχοί οι οποίοι επέδειξαν μεγάλη αντοχή στις κακουχίες με όπλο ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΝΟ. Θυμίζω τον Άγιο Αντώνιο που ελάμβανε ένα καρβέλι από ένα κοράκι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ για την διατροφή του στην σπηλιά στην οποία διέμενε.
Στις 20 Ιουλίου του 1919 έλαβε το αγγελικό χρίσμα με το όνομα Συμεών, υποσχόμενος ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΡΚΙΖΟΜΕΝΟΣ ότι θα τηρήσει τις τρεις θεμελιώδης αρετές του μοναχισμού που είναι η υπακοή, ακτησία και η παρθενία.
Η Ρώσικη επανάσταση το 1917 όρισε την καταστροφή και το κάψιμο των Ρωσικών μονών. Φτάνοντας στο μοναστήρι οι επαναστάτες, ο Αθανάσιος τότε ακόμη και αφού δεν είχε λάβει το αγγελικό χρίσμα κρύφτηκε στο δωμάτιο που υπήρχε για τουαλέτα και μέσα στον οχετό εκείνο όπου μαζεύονταν τα λήμματα συνελήφθηκε και οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ως τιμωρία γιατί κρύφθηκε μέσα στις βρωμιές του υπονόμου στο κελί όπου φυλακίστηκε του έδωσαν για κρεβάτι μία σανίδα γεμάτη από κοπριές την οποία πρότερα οι δεσμοφύλακες είχαν βουτήξει στις λάσπες όπου κυλιούνταν τα γουρούνια, πάνω στην οποία τον έβαλαν να κοιμηθεί.
Στο στήθος του το 17χρονο αμούστακο ακόμη παιδάκι είχε την εικόνα της μητέρας του ως φυλακτό και προσεύχονταν στην Παναγία την οποία απεικόνιζε. ΤΡΕΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ρίχθηκαν προς το μέρος του και όταν όλοι οι άλλοι εκτελεσθέντες ήταν νεκροί αυτός έζησε γιατί πολύ απλά το εικόνισμα είχε ένα μεταλλικό επίχρισμα όπως είναι οι εικόνες που αποτελούν τα γνωστά κειμήλια και πολλές από τις θαυματουργές εικόνες. Η μία σφαίρα λοιπόν που στόχευε στην καρδιά του βρήκε το μεταλλικό επίχρισμα και εξοστρακίστηκε. Η μία πέρασε ξυστά από τον αυχένα του αφήνοντας μία ουλή στο πλάι του λαιμού και η Τρίτη τον βρήκε στην κνήμη.
Υπήρχε ένα άτυπος νόμος τις εποχές εκείνες και οι κατάδικοι οι οποίοι δέχονταν τρεις σφαίρες σε εκτελεστικό απόσπασμα και ζούσαν ακόμη τους χαρίζονταν η ζωή. Έτσι και ο Αθανάσιος τότε γλύτωσε και του δόθηκε χάρη. Ωστόσο οδηγήθηκε στην εξορία στα βάθη της Ρωσίας όπου και στις 8 Σεπτεμβρίου του 1925 χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης με το όνομα Γεώργιος και όπως συνηθίζεται για μοναχούς οι οποίοι έχουν υποσχεθεί τις τρεις αρετές που προαναφέρθηκαν, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΝΕΟΣ ακόμη, γεγονός που ορίστηκε από τις αρετές οι οποίες ΕΛΑΜΠΑΝ πάνω του.
Το διάστημα εκείνο που μεσολάβησε μέχρι το 1930 που ήρθε τελικά ο Άγιος στην Ελλάδα είχε δει ήδη πολλά οράματα τα οποία όριζαν τον μέλλον των πνευματικών του τέκνων γεγονός που η φήμη του ορίστηκε ως οσίου αν και ήταν πολύ νέος ακόμη.
Στην Ελλάδα τελικά κατέληξε στην Κώμη της Σίψας η οποία σήμερα ονομάζεται Ταξιάρχες. Είναι ένας μικρός συνοικισμός λίγα χιλιόμετρα από την πόλη της Δράμας. Εκεί έχτισε το σημερινό μοναστήρι και την πρώτη εκκλησία η οποία σώζεται μέχρι και σήμερα βεβαίως αν και έχουν κτιστεί τριγύρω και άλλες μικρές εκκλησίες για να βρίσκουν ησυχία οι μοναχές που κατέληξαν εκεί τα επόμενα χρόνια και για να καλυφθούν οι ανάγκες των πιστών που ήθελαν να παρακολουθήσουν την Θεία λειτουργία.
Κατά της διάρκεια της κατοχής αλλά και αργότερα στον εμφύλιο ο Αθανάσιος Συμεών Γεώργιος Καρσλίδης και όπως είναι το πλήρες όνομα αυτού έζησε για άλλη μια φορές τις ορδές ενός πολέμου αλλά είχε την ευτυχία και αυτή τη φορά κανείς δεν ενόχλησε το Μοναστήρι στο οποίο πολλοί κατέρχονταν για προστασία. Έκρυβε τους άντρες και έλεγε ότι είναι μόνο γυναίκες και μικρά παιδιά εκεί καθώς και οι μοναχές καθότι το μοναστήρι ήταν γυναικείο. Έτσι οι διώκτες έφευγαν μην θέλοντας να κάνουν κακό στα γυναικόπαιδα και αυτό έγινε ακόμη και στον εμφύλιο. Πολλοί ήταν οι κάτοικοι του μικρού χωριού που φιλοξενούσαν τους νεοεξόριστους κυρίως Πόντιους που έφυγαν από τα ορεινά χωριά καθώς και όσους κυνηγούσαν οι Βούλγαροι κυρίως Κομιτατζήδες, λαμβάνοντας πληροφορίες από τους γνωστούς σπιούνους που έδρασαν τα χρόνια εκείνα και όπως είναι γνωστές πολλές ιστορίες εδώ στην Δράμα.
Κάποια στιγμή δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους Κομητατζήδες σε θάνατο, και πήγε μια ομάδα για να τον συλλάβει. Ο Γέροντας τους περίμενε στην είσοδο του χωριού και τους λέει "εμένα ψάχνετε". Εκείνη την ώρα πιάνει μια μεγάλη χαλαζόπτωση η οποία ΜΕ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ τρόπο έπεφτε γύρω-γύρω και στην μέση ο Γέροντας και η φρουρά που ήρθε να τον συλλάβει ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕ ΚΑΘΟΛΟΥ και μάλιστα ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΣΤΑΓΟΝΑ πάνω τους, Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την λιποτάκτηση των ανθρώπων αυτών οι οποίοι κατέφυγαν στα βουνά για να μην συλληφθούν με εξαίρεση τον αρχηγο της φρουράς ο οποίος πήγε και εξήγησε τι έγινε και ζήτησε να δοθεί χάρη στον Γέροντα. Το γεγονός αυτό έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον διοικητή εδώ της Δράμας των Κομητατζήδων ο οποίος ζήτησε να μην ενοχληθεί ξανά ο Γέροντας τον οποίο πήγε και βρήκε ο ίδιος και του ζήτησε να μην δόσει ξανά δικαίωμα υποθάλπτοντας τους πολίτες που αναζητούσαν καταφύγιο. Ο Γέροντας του είπε: "Αν εσύ ερχόσουν και μου ζητούσες να σε σώσω από τοςυ Έλληνες που σε καταδιώκουν, θα το έκανα ευχαρίστως. Να θυμάσαι ότι σύντομα οι Γερμανοί θα εγκαταλείψουν την χώρα και εσείς θα αναγκαστείτε να φύγετε στην χώρα σας. Αυτό θα γίνει ΔΙΧΩΣ ΜΑΧΕΣ" και όπως τελικά έγινε, γεγονός το οποίο ο Γέροντας προγνώριζε από την Αγγελική επικοινωνία που είχε και ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΝ ΠΟΤΕ να αναφέρει.
Ο Γεώργιος τότε έλεγε ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΕΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ στους κατοίκους του χωριού τους οποίους λειτουργούσε στο ύπαιθρο. Ο ναός που αφιερώθηκε στην Ανάληψη του κυρίου ξεκίνησε το 1939. ΗΞΕΡΕ από την αγγελική επικοινωνία υποθέτω που είχε ότι θα προσφεύγουν πολλοί για προστασία και ήθελε τα πνευματικά του παιδιά να μην υποπέσουν στο αμάρτημα της προδοσίας και της ηθικής αυτουργίας σε φόνους. Το γεγονός της προανακοίνωσης της ημερομηνίας του θανάτου του επιβεβαιώνει την αγγελική επικοινωνία και αφού ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ να προβλέπει το μέλλον εκτός από τον Ύψιστο.
Είναι πολλές οι ιστορίες που λέγονται από τις μοναχές τις οποίες δίδαξε με κυριότερη την ηγουμένη η οποία ίδρυσε αργότερα το γυναικείο τμήμα της μονής.
Η προσευχή του όρισε πολλά θαύματα τα επόμενα χρόνια μεσολαβώντας ο Γέροντας (=ΔΙΔΑΣΚΩΝ) Γεώργιος. Προσεύχονταν ΠΑΝΤΑ στην Θεομήτορα Παναγία μας και όπως του άρεσε να την αποκαλεί και ΠΑΝΤΑ χρησιμοποιώντας το μικρό εικόνισμα το οποίο του είχε σώσει την ζωή. Το εικόνισμα αυτό σώζεται ακόμη και φέρει το σημάδι από την σφαίρα από την οποία σώθηκε η ζωή του αγίου.
Το 1959 και σε ηλικία 58 ετών τελικά οδηγήθηκε ενώπιων της Αγίας Τριάδος, ΟΠΩΣ ΠΡΟΤΕΡΑ ΕΙΧΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ την ημερομηνία του επίγειου θανάτου του, για να λάβει το αξίωμα του Αγγέλου. Έκτοτε έγιναν γνωστά στην Δράμα αρκετά θαύματα, αλλά έμενε ξεχασμένος από το οικουμενικό Πατριαρχείο γιατί δεν είχαν μεριμνήσει οι μητροπολίτες πρότερα του σημερινού Ποντιακής καταγωγής Σεβασμιότατου Κύριου κυρίου Παύλου ο οποίος έστειλε τον φάκελο του Γέροντα και ζήτησε την επίσημη αναγνώριση όπως και έγινε .
